ข้อมูลประกอบการพิจารณา

โดยที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยได้บัญญัติรับรองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ เสรีภาพและความเสมอภาคของบุคคล การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคลจะกระทำมิได้
แต่ปัจจุบันยังคงปรากฏว่ามีบุคคลที่มีความแตกต่างหลากหลายในสังคมไทยต้องเผชิญหน้ากับปัญหาการเลือกปฏิบัติไม่ว่าในการทำงาน การประกอบอาชีพ การเข้าถึงสินค้าและบริการ การเข้าถึงการศึกษา การรักษาพยาบาลและสวัสดิการสังคมประการต่าง ๆ รวมถึงการขาดกฎหมายที่กำหนดหลักเกณฑ์ มาตรการและกลไกในการขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคลในภาพรวมและไม่มีองค์กรหรือหน่วยงานที่มีภารกิจดังกล่าวไว้โดยเฉพาะ การขาดกลไกที่เอื้อต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนและองค์กรภาคส่วนต่าง ๆ ที่จะมาร่วมแก้ไขปัญหาการเลือกปฏิบัติต่อบุคคล การไม่มีกลไกในการคุ้มครองและช่วยเหลือเยียวยาบุคคลซึ่งถูกเลือกปฏิบัติและป้องกันไม่ให้ถูกกระทำซ้ำอีก สมควรให้มีกฎหมายกลางที่กำหนดหลักเกณฑ์ มาตรการและกลไกในการขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคลอย่างเป็นระบบ มีประสิทธิภาพ และทันการเปลี่ยนแปลง เพื่อรับรองสิทธิของบุคคลทุกคนที่จะปลอดพ้นจากการถูกเลือกปฏิบัติ และสอดคล้องกับมาตรา ๔ และมาตรา ๒๗ ของรัฐธรรมนูญ จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัติฉบับนี้

สาระสำคัญโดยสรุป กำหนดให้พระราชบัญญัติฉบับนี้เป็นกฎหมายกลางและเป็นกฎหมายที่วางมาตรฐานขั้นต่ำเกี่ยวกับการขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคล การกำหนดเกี่ยวกับการรับรองสิทธิของบุคคลที่จะปลอดพ้นจากการเลือกปฏิบัติต่อบุคคลไว้อย่างชัดแจ้ง การให้รัฐมีหน้าที่ขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคล กรณีลักษณะการกระทำที่กฎหมายถือว่าเป็นการเลือกปฏิบัติต่อบุคคล กรณีที่ให้ปฏิบัติต่อบุคคลได้อย่างแตกต่างกันโดยไม่ถือว่าเป็นการเลือกปฏิบัติ การมีความรับผิดทางละเมิดการคุ้มครองและช่วยเหลือบุคคลซึ่งถูกเลือกปฏิบัติโดยคณะกรรมการ คชป. การฟ้องคดีต่อศาลที่มีเขตอำนาจ การให้มีคณะกรรมการขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคลและคณะกรรมการคุ้มครองและช่วยเหลือบุคคลซึ่งถูกปฏิบัติ การให้มีสภาส่งเสริมความเท่าเทียมและขจัดการเลือกปฏิบัติต่อบุคคลและมีบทกำหนดโทษที่เป็นมาตรการทางปกครองและโทษอาญา