ข้อมูลประกอบการพิจารณา

    โดยที่พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณี พ.ศ. 2539 เป็นกฎหมายที่ถูกบังคับใช้มาเป็นเวลานานและไม่มีการปรับเปลี่ยนไปตามบริบทของสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป โดยมีบทบัญญัติที่กำหนดโทษทางอาญาต่อผู้ให้บริการทางเพศ ซึ่งเป็นการตีตราและนำไปสู่การเลือกปฏิบัติต่อผู้ให้บริการทางเพศทำให้ต้องประกอบอาชีพอย่างหลบซ่อน ไม่ได้รับสิทธิในการคุ้มครองตามกฎหมายแรงงาน ถูกเรียกรับผลประโยชน์จากเจ้าหน้าที่รัฐที่ไม่สุจริต รวมทั้งมิอาจเรียกร้องสิทธิของตนจากการถูกล่วงละเมิดหรือถูกเอารัดเอาเปรียบได้ แม้ว่าจะได้ประกอบอาชีพนี้ด้วยความสมัครใจในฐานะที่เป็นเจ้าของสิทธิในเนื้อตัวร่างกายและมีเสรีภาพในการประกอบอาชีพตามที่รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มาตรา 4 มาตรา 27 มาตรา 28 มาตรา 40 ประกอบกับปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ข้อ 3 ข้อ 7 และข้อ 23 กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง ข้อ 9 ข้อ 26 และกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ข้อ 6 ได้ให้การรับรองและคุ้มครองไว้
    นอกจากนี้ การบังคับใช้กฎหมายเพื่อป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณีดังกล่าว ยังมิได้ทำให้การค้าบริการทางเพศลดลงตามที่มุ่งหมาย ไม่สอดคล้องกับสภาพการณ์ กับทั้งเป็นอุปสรรคต่อการดำรงชีวิตหรือการประกอบอาชีพ อันไม่สอดคล้องกับหลักการมีกฎหมายเพียงเท่าที่จำเป็นตามที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย มาตรา 77 ดังนั้น เพื่อให้มีกฎหมายที่สอดคล้องกับหลักการดังกล่าว ประกอบกับเพื่อให้ผู้สมัครใจประกอบอาชีพในการให้บริการทางเพศซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเศรษฐกิจในฐานะแรงงานประเภทหนึ่ง สามารถเข้าถึงสิทธิและได้รับการเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับอาชีพอื่น ๆ ในสังคมกับทั้งไม่ถูกเลือกปฏิบัติในการเข้าถึงการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้เพื่อยกเลิกพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณี พ.ศ. 2539 (ร่างมาตรา 3)