ข้อมูลประกอบการพิจารณา

โดยที่ปัจจุบันพระราชบัญญัติว่าด้วยการเวนคืนและการได้มาซึ่งอสังหาริมทรัพย์ พ.ศ. 2562มาตรา 8 (3) กำหนดให้การตราพระราชกฤษฎีกากำหนดเขตที่ดินที่จะเวนคืนอย่างน้อยต้องกำหนดรายละเอียดแนวเขตที่ดินที่จะเวนคืนเท่าที่จำเป็น แต่พระราชบัญญัติฉบับนี้ไม่ได้กำหนดเหตุจำเป็นประกอบการใช้ดุลพินิจในการกำหนดเขตที่ดินที่จะเวนคืนเอาไว้ ทำให้การกำหนดแนวเขตที่ดินที่จะเวนคืนขึ้นอยู่กับการใช้ดุลพินิจของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง ทำให้เจ้าหน้าที่เกิดการใช้ดุลพินิจที่ไม่เหมาะสม ก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมแก่เจ้าของที่ดิน โรงเรือน สิ่งปลูกสร้าง หรืออสังหาริมทรัพย์อย่างอื่น ตลอดจนก่อให้เกิดผลกระทบอย่างรุนแรงในการใช้ประโยชน์และการพัฒนาที่ดินที่เหลืออยู่ โดยเฉพาะการเวนคืนที่ดินในเขตเมือง เช่น การเวนคืนที่ดินตามแนวรถไฟฟ้าแล้วให้ทำให้เสียสิทธิ์ในเรื่องของความกว้างทางเข้า-ออกอันส่งผลทำให้เจ้าของที่ดินไม่อาจใช้ประโยชน์หรือพัฒนาที่ดิน โรงเรือน สิ่งปลูกสร้าง หรืออสังหาริมทรัพย์อย่างอื่นต่อไปในอนาคตได้ตามวัตถุประสงค์ ก่อให้เกิดผลกระทบและสร้างความไม่เป็นธรรมต่อประชาชน และกระทบต่อการพัฒนาเมืองในภาพรวมตามเจตนารมณ์ของผังเมืองและระบบคมนาคมทางรางที่รัฐควรต้องส่งเสริมการใช้ประโยชน์จากที่ดินอย่างมีประสิทธิภาพ ในกรณีที่ที่ดินที่เหลืออยู่ได้รับอานิสงค์จากการเวนคืน ทำให้ที่ดินที่เหลืออยู่มีราคาสูงขึ้น เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับการประเมินราคาเวนคืนควรนำมูลค่าที่ดินที่เหลืออยู่ มาพิจารณาเพื่อกำหนดเงินค่าทดแทนให้เหมาะสมและเป็นธรรม ทั้งนี้ในการเวนคืนอาจมีพื้นที่บางส่วนเหลือจากการใช้งานควรให้ผู้เวนคืนสามารถอนุญาตให้หน่วยงานอื่นขอใช้ประโยชน์ในที่ดินที่ถูกเวนคืนเพื่อประโยชน์สาธารณะ อาทิ สนามกีฬา สวนสาธารณะ สถานีดับเพลิง เพื่อให้มีการใช้ที่ดินที่ถูกเวนคืนได้อย่างคุ้มค่า จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้ 

ตารางเปรียบเทียบร่างแก้ไขเพิ่มเติม ดาวน์โหลดเอกสารประกอบ