โดยที่พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบัน มีบทบัญญัติบางประการ
ไม่เหมาะสมกับสภาพการณ์ในปัจจุบัน ประกอบกับสถานการณ์ในปัจจุบันมีผู้ใช้แรงงานมากกว่าเจ็ดแสนคนที่ปฏิบัติงานในหน่วยงานภาครัฐ แต่ไม่มีกฎ ระเบียบ ข้อบังคับที่คุ้มครองเป็นไปตามมาตรฐานของกฎหมายคุ้มครองแรงงาน ดังนั้น เพื่อเป็นการยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนผู้ใช้แรงงานโดยรวม เพื่อให้เกิดความมั่นคงทางเศรษฐกิจ ตลอดจนเป็นการคุ้มครองศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ เพิ่มอำนาจต่อรองและเพิ่มเวลาเรียนรู้สำหรับแรงงานเพื่อพัฒนาตนเอง และให้หน่วยงานของภาครัฐเป็นตัวอย่างแบบอย่างของการปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานของประเทศ จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้
สมควรกำหนดให้นำพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 และที่แก้ไขเพิ่มเติมมาใช้บังคับกับผู้ปฏิบัติงานหรือลูกจ้างที่มิใช่ข้าราชการในราชการส่วนกลาง ราชการส่วนภูมิภาค ราชการส่วนท้องถิ่น และรัฐวิสาหกิจ หน่วยงานของรัฐ ที่ตั้งขึ้นโดยพระราชบัญญัติหรือพระราชกฤษฎีกา ในกรณีที่พระราชบัญญัติ กฎกระทรวง ระเบียบ ประกาศ หรือกฎหมายอื่นที่ใช้บังคับอยู่นั้นกำหนดสิทธิประโยชน์ของผู้ปฏิบัติงานหรือลูกจ้างหรือมีมาตรฐานในการคุ้มครองแรงงานที่ต่ำกว่าที่กำหนดในพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541และที่แก้ไขเพิ่มเติมหรือไม่